Adje had van jongsaf aan als motto “kan ikke zelf”. Vanuit dit motto wist ze, ondanks reuma en alzheimer, haar leven zinvol voor zich zelf en anderen te maken. Ze was lief en warm voor iedereen. Maar ze was ook een sterke vrouw die allerlei tegenslagen wist te overwinnen. Echter toen ze door de alzheimer niet meer zelfstandig zou kunnen blijven wonen was het leven voor haar niet meer zinvol. Ze vond dat ze een goed leven had gehad.